پنجم دیماه سال 1382، روزی که بعنوان یکی از غمبارترین روزهای تاریخ این مرزوبوم در تقویم ملی ثبت گردیده و تاثرات این حادثه دلخراش قرنها در اذهان مردم باقی خواهد ماند، چرا که در این روز شهر بم بر اثریک زلزله بکلی ویران وقریب سی هزار نفر مردم این شهر نابود شدند.
این حادثه و هر حادثه دیگر از دوجنبه قابل تامل و بررسی بوده، یکی علت حادثه و دیگری کاهش اثرات آن، از آنجاکه کشورعزیزمان ایران متاسفانه در منطقه زلزله خیز کره زمین واقع شده و استان کرمان نیز قریب ده درصد زلزله های کشور را به خود اختصاص داده است، راهی برای جلوگیری از وقوع چنین حوادثی وجود نخواهد داشت وقطعاً در آینده زلزله هایی مشابه زلزله بم رخ خواهد داد. لذا تنها راهی که در پیش رو باقی میماند کاهش اثرات حوادثی از این قبیل است. از آنجاکه بررسی های آماری نشان میدهددراستان کرمان هر ده سال یکبار یک زلزله با شدت بیش از 6 ریشتر بوقوع پیوسته، ضرورت دارد در جهت کاهش تلفات و خسارات ناشی از زلزله بصورت جدی فکر وعمل نماییم .
تنها راه کاهش تلفات و ویرانی های ناشی از زلزله ساخت بناهای مقاوم و همچنین مقاوم سازی بناهای غیر مقاوم موجود میباشد، بدین منظور جامعه مهندسی بعنوان قشری فرهیخته و دارای مسئولیت و اختیار (خصوصاً جامعه مهندسی عمران)موظف است کلیه دستور العمل های فنی و آیین نامه ها را در طراحی، نظارت و ساخت ساختمانها بکار بندد، باشد که شدت خسارات ناشی از این بلای طبیعی به حداقل ممکن کاهش یابد.
مقاوم سازی ساختمانهای موجود وجمع آوری و بازسازی بافت های فرسوده شهری نیاز به یک عزم ملی داشته و همکاری همه اقشار مختلف جامعه و راهبری سازمان یافته دولتی را میطلبد.
سازمان نظام مهندسی ساختمان بعنوان یک نهاد مردمی مسئول، اولاً از کلیه رسانه های ارتباط جمعی در خواست دارد که با اطلاع رسانی، اهمیت مقاوم بودن بناها را مرتباً به مردم یادآوری نموده تا این اقدام جزیی از فرهنگ مردم گردیده و بدانند که ساخت بنای مقاوم جهت حفظ جان و سرمایه آنها یک امر ضروری میباشد. ثانیاً از کلیه اعضای خود مصرانه درخواست دارد که به این مهم توجه جدی نموده و درطراحی، نظارت و ساخت ساختمانهای تحت نظر خود کلیه قوانین و مقررات ملی را رعایت نمایند.
باشد که با تلاش همه جانبه کلیه مردم و اعضای جامعه مهندسی درآینده شاهد حوادثی مشابه زلزله بم نباشیم .